W 1982 wysadził pomnik ku czci ZSRS.

        W Wodzisławiu organizował struktury Konfederacji Polski Niepodległej i uczestniczył w wysadzeniu postumentu z sowieckim godłem. W grudniu 1981 r. strajkował z innymi górnikami w kopalniach ZMP i Borynia. Wyemigrował do Australii, gdzie 7 kwietnia zginął w wypadku samochodowym.

        Andrzej Pokorski (1960–2018) był niewątpliwie jedną z legend podziemia antykomunistycznego. Jak podał portal Pikio.pl, zginął 7 kwietnia w strasznym wypadku w Australii, gdzie wyemigrował w 1987 roku. Do tragedii doszło podczas rajdu motocyklowo-samochodowego „Smoleńsk Katyń Pamiętamy”. 

        Pokorski urodził się 12 listopada 1960 roku w Podgrodziu koło Elbląga. Ukończył Zasadniczą Szkołę Górniczą w Wodzisławiu (1978). W latach 1978–1980 pracował w KWK 1 Maja, w latach 1980–1981 w KWK ZMP w Żorach, a następnie krótko w Przedsiębiorstwie Wdrożeniowo-Produkcyjnym Prodryn w Wodzisławiu. 

        W latach 1980–1982 organizował wodzisławskie struktury Konfederacji Polski Niepodległej i był przewodniczącym. Od października 1980 roku w Solidarności. W grudniu 1981 roku uczestnik strajku w KWK ZMP, członek komitetu strajkowego, a następnie w KWK Borynia w Jastrzębiu-Zdroju. 20 grudnia 1981 zwolniony z pracy. 

        Następnie działał (w stanie wojennym) w grupie podziemnej Legion Polski, redaktor i autor w piśmie organizacji „Bagnet”. Uczestniczył w jego druku w żorskim mieszkaniu Ryszarda i Wandy Papierzańskich oraz kolportował w Żorach i Wodzisławiu. Przeprowadzał zbiórki pieniędzy na rzecz represjonowanych. 

        29 kwietnia 1982 roku wziął udział w akcji wysadzenia postumentu z godłem ZSRS w Wodzisławiu. W tym samym dniu został zatrzymany oraz internowany w areszcie KW MO w Katowicach, 23 września aresztowany, a 11 maja 1983 skazany w trybie doraźnym wyrokiem Sądu Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu na sesji wyjazdowej w Katowicach na 3,5 roku więzienia i 2 lata pozbawienia praw publicznych. 

        Trafił do zakładu karnego w Strzelinie. Uczestniczył w 54-dniowej głodówce, której celem było uzyskanie statusu więźnia politycznego i poprawy warunków bytowych w więzieniu. Zwolniony 23 marca 1986 roku. W latach 1986–1987 był bezrobotny. Prowadził w mieszkaniu punkt kolportażu prasy podziemnej: „Wolnego Związkowca”, „RIS-u” oraz przywożonych z Warszawy „Tygodnika Mazowsze”, „Woli”, książek i druków okolicznościowych. W stolicy pomagał także przy emisji audycji Radia „Solidarność”. Kilkakrotnie zatrzymywany, przesłuchiwany, skazywany przez kolegium ds. wykroczeń na grzywnę za uchylanie się od ustawowego obowiązku pracy. 

        Od 1987 roku na emigracji w Australii. W latach 1987–1989 pracownik fabryki aluminium Alcan w Sydney, 1989–1999 firmy budowlanej, od 1999 właściciel firmy remontowej w Sydney. W latach 1987–1988 pomagał w organizowanym przez Biuro Informacyjne „Solidarności” w Sydney transporcie leków do Polski. Od stycznia 2008 członek Związku Więźniów Politycznych Okresu Stanu Wojennego Oddział w Australii. Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności. 

Źródło „Encyklopedia Solidarności“, IPN Katowice

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!