Wędkarski sezon Polsko-Kanadyjskiego Związku Wędkarskiego w 2001 r. zakończył się zawodami na Rice Lake. W sobotę, 3 listopada, na ostatnie zawody przybyło 27 wędkarzy.

Tym razem w klasyfikacji nikomu ze startujących zawodników nie udało się już wcześniej odskoczyć od pozostałych, jak to zdarzało się w poprzednich latach, i przy odrobinie szczęścia prawie każdy z pierwszej dziesiątki mógł jeszcze zdobyć tytuł wędkarza roku. Było to bardzo prawdopodobne, ponieważ na Rice Lake do klasyfikacji zaliczano oddzielnie dwa gatunki ryb, czyli bassa i sandacza. Stąd też komu udałoby się wygrać rzutem na taśmę w obu klasyfikacjach dnia, mógłby mieć szansę na pierwsze miejsce w klasyfikacji rocznej.

Chyba nigdy dotąd nie dało się odczuć takiej atmosfery koncentracji i napięcia jak przed tymi ostatnimi zawodami sezonu. Niektórzy noc przed zawodami spędzili nawet nad brzegami jeziora.

Przed zawodami na Rice Lake liderem w klasyfikacji generalnej z 87 punktami był Ireneuusz Lazowski. Zaledwie 4 punkty przewagi nad drugim zawodnikiem, Waldemarem Weselakiem, nie mogły mu dać gwarancji, że utrzyma pierwsze miejsce do końca.

Irek zdecydował się łowić bassy. Jak stwierdził, na sandacze w taką pogodę nie miał koncepcji. Uganianie się za sandaczami oznaczało raczej stratę czasu, a złowienie ich mogło być tylko przypadkowe. Potwierdzały to informacje uzyskane od napotkanych na wodzie wędkarzy, którzy zaledwie tydzień wcześniej łowili sandacze bez problemów.

Miejsca i przynęty zazwyczaj pewne na sandacze, w sobotę okazały się pudłami. Poza tym silny wiatr i fala zniechęcały do uganiania się i eksperymentowania z tymi drapieżnikami. Na pewno łatwiej było schować się od wiatru w jakiejś zatoczce, zarzucić spławikówkę z żywcem i czekać na branie bassów. I było to chyba najrozsądniejsze rozwiązanie, szczególnie kiedy ryby słabo żerowały i nie rzucały się za byle czym, co się obok nich pojawiło.

To rozwiązanie było tym bardziej dobre, że nie było ograniczeń i można było używać przynęt sztucznych i naturalnych. I jak we wszystkim, trzeba było również mieć trochę szczęścia.

Zakończenie zawodów zostało wyznaczone punktualnie o drugiej po południu. Po kilku godzinach łowienia wszyscy zawodnicy zameldowali się w BJ Marina w Bewdley w południowej części Rice Lake, w miejscu porannej zbiórki, gdzie czekał na nich bigos i grochówka przygotowana przez prezesa Janka Kowalczuka.

Co najważniejsze, wędkarze powrócili z rybami. Jednak przed zważeniem i uzupełnieniem klasyfikacji trudno było wyłonić zwycięzcę. Dlatego też z zainteresowaniem przystąpiono do oficjalnego ważenia złowionych ryb. Emocje rosły. Jak można się było spodziewać, sandaczy było niewiele – złowiono ich jedynie sześć.

Spośród ważonych ryb wyraźnie wyróżniał się sandacz Rosjanina Miszy Amduza. Jego zdobycz ważyła 5 funtów i 3 uncje. Drugim sandaczem zawodów o wadze 3,9 funta okazała się ryba Władysława Wrzoska, złowiona rzeczywiście na Rapalę. Zaledwie o jedną uncję lżejszego sandacza złowił Henryk Wywiał, który zajął trzecie miejsce.

Znacznie lepiej wyglądała sytuacja z bassami. Do ważenia ryb zgłosiło się 11 zawodników. Znów górą okazał się "czarodziej lakerów z Simcoe", czyli Jerzy Haluszka, który złowił limit sześciu sztuk o łącznej wadze 9,3 funta.

Drugie miejsce zajął Jacek Pawlikowski, również z limitem o wadze 8,5 funta. Trzecim zawodnikiem "bassa" był Waldemar Weselak. Jego cztery bassy ważyły 5,3 funta.

Największego bassa zawodów złowił Janusz Gnatek. Ryba ta ważyła 4,14 funta. Łowcy największych bassów i sandaczy otrzymali nagrody od "Tomek Video", nagrody pieniężne oraz 2 dodatkowe punkty w klasyfikacji.

Następnie przystąpiono do podliczania punktacji rocznej. Po chwili było już wiadomo, że niespodzianek nie będzie. Ireneusz Lazowski dzięki 9 punktom, które zdobył w konkurencji bassa, zdołał utrzymać pierwsze miejsce w klasyfikacji końcowej PKZW i 99 punktami zdobył Puchar PKZW oraz tytuł najlepszego wędkarza roku.

W roku 2000 tytuł ten przypadł Gustawowi Chmurze, który zdobył 94 pkt, czyli 5 pkt mniej od Ireneusza Lazowskiego.

Jednak w ubiegłym odbyło się mniej wędkarskich turniejów PKZW. Poza tym za udział w zawodach doliczano 1 pkt. W edycji 2001 uczestnictwo w zawodach nagradzane było 3 punktami.

Zaledwie ze stratą 2 pkt na drugim miejscu uplasował się weteran klubu, Waldemar Weselak. Jak widać, dużo nie brakowało do powtórzenia sukcesu z 1996, kiedy zdobył Puchar "Gazety".

Trzecim najlepszym wędkarzem został Roman Mikucewicz – "Mały" – z Hamilton, który zdobył 90 pkt (drugi zawodnik w edycji 2000, od lat zajmuje wysokie lokaty w klasyfikacji końcowej). Szkoda, że tuż przed startem awaria silnika uniemożliwiła Romanowi łowienie na własnej łodzi.

W edycji turniejów wędkarskich 2001, organizowanych przez PKZW, sklasyfikowano 100 wędkarzy. W 2000 r. udział w zawodach brało 95 osób.

W sumie w 2001 r. PKZW zorganizowało aż 17 wędkarskich turniejów, w tym dwa podwójne (troć i sieja, bass i sandacz) i zimowy "Ice Polonica", który nie był jednak zaliczany do klasyfikacji.

Amerykański patent

Po co moczyć i odmrażać dłonie w lodowatej wodzie lub łapać rybki siateczką. Wiaderko z dozownikiem żywców zapewnia suche dłonie i wygodę – dry hands minnow bucket.

Takie rozwiązanie na pewno znajdzie wielu zwolenników.
Wiaderko można kupić w Internecie na stronie: www.skipperstacklebox.com.

Od 1 stycznia 2016 r. ontaryjskie Ministerstwo Zasobów Naturalnych i lasów wprowadza całkowity zakaz połowu sandaczy na jeziorze Scugog. Kiedy sezon na sandacze zostanie otwarty ponownie, trudno przewidzieć. Przeważnie zamknięcie sezonu na dany gatunek trwa kilka lub kilkanaście lat. Wszystko zależy od tego, czy populacja danego gatunku zostanie przywrócona do zadowalającego stanu.

Sandacze pojawiły się na Scugog w wyniku zarybień w latach 1920–1940. Według ministerstwa, jezioro miało najwięcej sandaczy w latach 70.-80. Od lat 90. populacja sandaczy zaczęła drastycznie spadać.

Wędkarze byli wymieniani jako główna przyczyna spadku populacji sandaczy. Jednak zabrakło dowodów, aby obwiniać tylko samych wędkarzy. Wiadomo przecież, że na wyginięcie sandaczy na Scugog wpływ miały też inne czynniki, jak na przykład pojawienie się gatunków inwazyjnych – bluegill i crappie. Oba gatunki wpłynęły znacznie na przeżywalność narybku sandaczy. Zmianie uległo też samo środowisko jeziora, np. klarowność wody, zamulenie i roślinność. Do wyniszczenia tarlisk sandaczy na Scugog przyczyniły się również sezonowe niskie stany wody.

Scugog było jedynym jeziorem w dystrykcie 17, na którym wolno było łowić sandacze spod lodu. Zimowy sezon na sandacze trwał od 1 stycznia do końca lutego każdego roku. Od 1930 r. do 2010 r. pozostałe jeziora Kawarthas były zamknięte zimą.

Zebranie PKZW

W niedzielę, 29 listopada 2015 r., w Mississaudze odbyło się zebranie Polsko-Kanadyjskiego Związku Wędkarskiego, podczas którego między innymi wręczono puchary i nagrody najlepszym wędkarzom roku.

W 2016 roku PKZW będzie obchodził jubileusz 25-lecia działalności. Przez klub przewinęły się setki polonijnych wędkarzy.

Polsko-Kanadyjski Związek Wędkarski powstał latem 1991 roku. Na pierwsze zebranie, które odbyło się w Credit Union, stawiło się 65 osób. Na spotkaniu tym ustalono podstawy działalności związku, jego strukturę organizacyjną, program działania na rok 1991 oraz kalendarium zawodów.

Wybrano także władze związku. Pierwszym prezesem został Władysław Hrajnik.

Do zarządu weszły ponadto następujące osoby: Stanisław Król, śp. Marek Nizioł, Robert Zalewski, George Opitz, Janusz Hormański, Bogdan Kwapis, Bogusław Gradek.

Pierwsza piątka w sezonie 2015:

1. Waldemar Weselak 221 pkt
2. Janusz Kawalec 205
3. Wojciech Bak 152
4. Mirosław Arsiuta 138
5. Mariusz Robak 112

Jezioro rekordów

Wędkarz Dominic Hoyos z muskie długości 55 cali i wadze 62 funtów złowionym na Mille Lacs w Minnesocie, 26 listopada br.

W ciągu zaledwie 17 dni na tym jeziorze zostały złowione dwa rekordowe okazy muskie.

9 listopada Robert Hawkinks złowił na muchę muskie długości 57 cali.

Grudzień bez lodu?

Według przewidywań synoptyków, nadchodząca zima nie będzie tak sroga jak dwie ostatnie i w tym miesiącu nie zanosi się na wielkie mrozy.

Czy na jeziorach będzie lód przed końcem roku? Chyba nie... A jak bywało w poprzednich latach?

9 grudnia 2013 r. na Little Lake w pobliżu Barrie było już 5 cali lodu. A łowienie na lodzie rozpoczęło się już właściwie w ostatnie dni listopada 2013.

Lód też tworzył się na Cook's Bay i na wysokości Gilford zatoka była zamarznięta na 4 cale.

Natomiast 17 grudnia 2014 r. w tym samym miejscu zatoki wędkarze łowili z łodzi.

Jeśli w grudniu nie będzie można łowić z lodu, to zawsze można wybrać się na rzeki na pstrągi, a na jeziorach łowić z łodzi lub z brzegu ryby, na które jest otwarty sezon.

Kto szuka naprawdę dobrego ubrania na ryby lub polowania, powinien przyjrzeć się ofercie firmy Stormr. 

Kurtka Stormr Strykr wykonana z neoprenu, wodo- i wiatroodporna. Posiada pozytywną pływalność – unosi się na wodzie. W sprzedaży są również spodnie (bibs) na szelkach wykonane z tego samego materiału. Strona firmowa – stormrusa.com. Ubrania Stormr można kupić na Amazon.

W sobotę, 19 stycznia 2002 r., na oddalonym od Toronto 100 km na wschód jeziorze Scugog odbyły się kolejne podlodowe zawody w połowie sandaczy zorganizowane przez Polsko-Kanadyjski Związek Wędkarski. Scugog jest jedynym jeziorem, na którym wolno łowić spod lodu w 6. dywizji. 

Jak wynikało z informacji od wędkarzy, sandacze na Scugog najlepiej żerują w godzinach wieczornych. Dlatego też po raz pierwszy zawody na sandacze zostały rozegrane po południu. Do tej pory w historii zawodów PKZW wieczorem łowiono jedynie szczupaki.

W 2001 r. roku zawody zakończyły się klapą. Jedyną – złotą rybkę – półkilogramowego sandacza, na 42 wędkarzy biorących udział w zawodach, udało się złowić Janowi Kawalcowi.

I tym razem wędkarze na sandaczowe zawody dopisali. Na listę startową wpisało się aż 45 osób, co jest nowym rekordem frekwencji w historii PKZW.

Niespodzianką dla uczestników turnieju było nowe miejsce do łowienia sandaczy na Scugog. Po raz pierwszy zawody odbyły się w zupełnie innej niż zazwyczaj części jeziora. Wybór nowego miejsca podyktowany był kłopotami z parkingiem na ulicy Withfiled po zachodniej stronie Scugog, gdzie w poprzednich latach rozgrywano zawody. Prawie każdej soboty parkingowy urzędas z Port Perry ze szczególną gorliwością odwiedza te rejony Scugog i wtyka za wycieraczki mandaty.

Na dodatek, na poboczu ulicy pojawiły się obrazkowo-pisane tablice, żeby wszystkim było wiadomo, że ich samochód może już na nich nie czekać, kiedy wrócą z jeziora.

Port Perry idzie w ślady innych miasteczek i próbuje wyrwać z kieszeni wędkarzy, ile się da. Trudno więc oddać się całkowicie łowieniu, jeśli człowiek się martwi, czym wróci do domu. Na szczęście, prezesowi Irkowi Lazowskiemu udało się znaleźć nad Scugog doskonałe miejsce na rozegranie klubowych zawodów.

Prezes rozwiązał jeden problem, jednak chyba do końca się martwił, czy w tym miejscu będą brały sandacze.

Zawody rozpoczęły się na półtorej godziny przed zapadnięciem zmroku. Jak to zwykle bywa, wiedzeni wędkarskim instynktem, niektórzy wędkarzy ruszyli "na prawo", a inni "na lewo". Pogoda dopisała. Jak nigdy na Scugog podczas zawodów, warunki do łowienia były wręcz wyśmienite. Poruszanie się po zamarzniętym jeziorze utrudniała jedynie dość gruba warstwa świeżego śniegu. Łowiono głównie na żywce. Tylko nieliczni wędkarze próbowali przechytrzyć sandacze podlodowymi blaszkami.

Pełna koncentracja nastąpiła tuż przed zachodem słońca. Na Scugog jest to zwykle czas najlepszych sandaczowych brań. Niestety, okrzyków radości z powodu wyholowania sandaczy słychać nie było. Trafiały się za to okonie i muskie. W niektóre dni drapieżników tych łowi się na Scugog znacznie więcej niż sandaczy. Ze względu na okres ochronny złowiony spod lodu na Scugog muskie musiał być jak najszybciej wypuszczony.

Tym razem wędkarze zachowywali od siebie znaczne odległości, dlatego nikt nie mógł potwierdzić, czy na lodzie są już sandacze. Wszystko miało się dopiero wyjaśnić po powrocie, już w zupełnych ciemnościach, na miejsce zbiórki. Wkrótce było już wiadomo, że powtórki z ubiegłego roku nie będzie i sandaczy jest co najmniej kilka.

W światłach samochodowych reflektorów klubowy wagowy Roman Mikucewicz przystąpił do ważenia sandaczy. Okazów nie było. Jak zwykle na sandacze obowiązywał zawodników wewnętrzny wymiar ochronny, 30 cm. Nikomu z wędkarzy, którzy oddali ryby do ważenia, nie udało się również złowić więcej niż jednego sandacza.

Po raz pierwszy w historii startów w zawodach PKZW pierwsze miejsce przypadło Wojciechowi Ździebłowskiemu, który złowił jednego sandacza o wadze 2,1 funta.

Była to również największa ryba zawodów. Zwycięzca otrzymał puchar oraz nagrodę pieniężną w wysokości 70 dol. Dodatkowo, za największego sandacza otrzymał w klasyfikacji 2 dodatkowe punkty oraz kasetę wideo ufundowaną przez Tomek Video. Przez wędkarza został rozbity również bank z niezłą pulą. Poza konkursem każdy z wędkarzy może się dołożyć do puli "na największą rybę". Zwycięzca bierze wszystko.

Na drugim miejscu uplasował się Janusz Gnatek, który złowił sandacza o wadze 1,7 funta. W nagrodę, oprócz pucharu, otrzymał 50 dol. Na trzeciej pozycji został sklasyfikowany prezes PKZW Ireneusz Lazowski z sandaczem o wadze 1, 1 funta (nagroda – puchar i 30 dol.).

Cóż, zdarza się...

Braku skrupulatności nie można zarzucić skarbnikowi PKZW i odpowiedzialnemu za listę startową Michałowi Rusinkowi. Jak się okazało, jeden z uczestników przedstawił do ważenia sandacza, sam nie będąc wpisany na listę. Poza tym sandacz nie był złowiony przez niego samego. 8. punkt regulaminu PKZW mówi, że każdy z wędkarzy zobowiązany jest, aby złowione przez niego ryby były dostarczone do ważenia. Dlatego też dwóch zawodników zostało zdyskwalifikowanych za wprowadzenie w błąd organizatorów zawodów. Nawet nie znając jakiegokolwiek regulaminu zawodów wędkarskich, łatwo się chyba domyślić, na czym polegają podstawowe zasady rywalizacji wśród wędkarzy.

Ogółem po dwóch turach zimowych zawodów PKZW zostało sklasyfikowanych 50 wędkarzy.

Wyniki:

1. Wojciech Ździebłowski 2 funty 1 uncja 1
2. Janusz Gnatek 1 funt 7 uncji 1
3. Ireneusz Lazowski 1 funt 1 uncja 1
4. Antoni Barański 10 uncji 1
4. Ryszard Kupiec 10 uncji 1
6. Krzysztof Jaśkielewicz 7 uncji 1 6. Jan Skalski 7 uncji 1

Gigant kupi giganta?

Na początku listopada agencja Reutera podała do wiadomości sensacyjną informacje, że gigant Bass Pro Shops kupi sklepy największego konkurenta, Cabelas'a.
20 listopada w jednym z amerykańskich programów TV – CNBC Squawk Box, głos zabrał sam Johnny Morris, właściciel Bass Pro Shops, który oczywiście słyszał o sensacyjnych doniesieniach, ale ich jednoznacznie nie potwierdził.

Natomiast rzecznik prasowy Bass Pro Shops Jack Wlezien stwierdził, że polisa firmy zakłada niekomentowanie rewelacji prasowych.

Analitycy doszukują się jednak w braku komentarzy ze strony Bass Pro Shops niejako potwierdzenia rewelacji. Skoro firma nie zdementowała jeszcze doniesień, to cisza może oznaczać, że są one prawdziwe.

Za sprawą agencji Reutera w wędkarskim świecie zrobiło się głośno o możliwości przejęcia sklepów Cabela's przez Bass Pro Shops. Cabela's sprzedaje sprzęt myśliwski i wędkarski i jest największym konkurentem sieci sklepów Bass Pro Shops.

Sklepy Cabela's podobne są stylem do Bass Pro Shops.

Na terenie Ameryki Północnej działa 60 sklepów sieci Cabela, w tym kilka w Kanadzie, w Winnipeg, Edmonton, Saskatoon i Ontario. W ubiegłym roku w Barrie otwarto właśnie jeden ze sklepów. Katalogi Cabela's wysyłane są do wszystkich stanów i 125 krajów.

Początki firmy Cabela sięgają 1961 r. kiedy to Dick Cabela wymyślił plan sprzedaży much, które kupił na wystawie mebli w Chicago. Po powrocie do domu do Chappell w Nebrasce, Dick dał ogłoszenie w gazecie "Casper" w Wyoming: "12 ręcznie wiązanych much za dolara". Wtedy z ogłoszenia zdobył jednego klienta... I tak się zaczęło niemal zupełnie przypadkowo. Dick Cabela zmarł w wieku 77 lat, w ubiegłym roku.

Gigant Bass Pro Shops ma 94 sklepy w USA i Kanadzie, w których zatrudnia ponad 20 tys. ludzi. Według "Forbesa", Bass Pro Shops zanotował dochód 4,3 miliarda dol. w 2014 r.

Bass Pro Shops znajduje się w pierwszej 100 największych prywatnych firm w USA. Dochód Cabela'sa w ubiegłym roku wyniósł 1,2 miliarda dol.

Cabela's jest spółką, w której 25 procent akcji należy do rodziny. Pod koniec trzeciego kwartału br. akcje giełdowe firmy zanotowały wyraźny spadek.

Co tam rekordy...

Poniżej na zdjęciu Robert Hawkinks z muskie długości 57 cali, złowionym na muchę, na Lake Mille Lacs w Minnesocie, w poniedziałek, 9 listopada.

Mucha, na którą złowił muskie, miała 12 cali długości.

Prawdopodobnie ten muskie jest rekordem świata w kategorii ryb tego gatunku złowionych na muchę i wypuszczonych.

Sam wędkarz nie przykłada jednak wagi do rekordów, które, jak powiedział, nie mają dla niego znaczenia.

Jedną z najrzadszych zabytkowych przynęt, jakie istnieją, jest Heddon Frog wart 30 tys. dol. Przynęta została ręcznie wyrzeźbiona w 1897 r. przez Jamesa Heddona z Dowagiac w Michigan.

James Heddon był w pewnym czasie jednym z największych producentów miodu na świecie i rozdawał swoje przynęty dystrybutorom, aby zachęcić ich do kupna miodu.

Frog Heddon to drewniana imitacja żaby z wyłupiastymi oczami, haczykami przy każdej nodze i kotwiczką zwisającą z brzucha.

Zebranie PKZW

Zarząd PKZW informuje, że 29 listopada (niedziela) o godz. 1.45 odbędzie się zebranie sprawozdawczo-wyborcze za rok 2015. Zapraszamy wszystkich członków oraz osoby niezrzeszone.

Adres: 3025 Queen Frederica Dr., Mississauga (Dixie & Dundas). Tel. kontaktowy: Waldemar Weselak – 416-503-0329 lub Henryk Wywiał – 416-875-3452.

Zagadka węgorza

Dzięki nadajnikom satelitarnym, kanadyjskim naukowcom udało się po raz pierwszy śledzić wędrówkę dorosłego węgorza z Nowej Szkocji aż do północnego brzegu Morza Sargassowego.

W 45 dni ryba pokonała 2400 kilometrów.

Jedna z pierwszych prób takich badań zakończyła się fiaskiem. 38 węgorzy uzbrojonych w nadajniki, które wypuszczono w Zatoce Św. Wawrzyńca, zostało pożartych przez rekiny. Tym razem węgorze wypuszczono z Nowej Szkocji.

1904 r. odkryto, że miejscem rozrodu węgorzy amerykańskich, jak i europejskich jest Morze Sargassowe.