27 czerwca 2018 roku w trybie ekspresowym polski parlament znowelizował ustawę o IPN. Za głosowało 388 posłów, przeciw było 25, a pięciu wstrzymało się od głosu. Wcześniej Sejm odrzucił wszystkie poprawki zgłoszone przez opozycję. Tą opozycją była głównie partia Kukiz’15.

Rządowa nowelizacja ustawy o IPN – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu oraz ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary była rozpatrywana w trybie pilnym.

Zakładała uchylenie w całości m.in. art. 55a uchwalonej w styczniu przez Sejm noweli o IPN; przepis ten stanowił, że każdy, kto publicznie i wbrew faktom przypisuje polskiemu narodowi lub państwu polskiemu odpowiedzialność lub współodpowiedzialność za zbrodnie popełnione przez III Rzeszę Niemiecką lub inne zbrodnie przeciwko ludzkości, pokojowi i zbrodnie wojenne – będzie podlegał karze grzywny lub pozbawienia wolności do lat trzech.

Zgodnie z art. 55a, taka sama kara grzywny lub więzienia groziła za „rażące pomniejszanie odpowiedzialności rzeczywistych sprawców tych zbrodni”.

Projekt noweli w środę wpłynął do Sejmu. Zmiany uchylają także art. 55b ustawy o IPN, który głosił, że przepisy karne mają się stosować do obywatela polskiego oraz cudzoziemca – „niezależnie od przepisów obowiązujących w miejscu popełnienia czynu”.

Trzeba tu przypomnieć, że pierwotna nowelizacji ustawy o IPN została uchwalona 18 stycznia 2018 roku i zakładała karanie tych, którzy oskarżają Polaków o zbrodnie holokaustu.

Po nowelizacji ustawy kar za obrzucanie błotem Polski już nie ma.

Po uchwaleniu ustawy, po jej podpisaniu przez prezydenta Andrzeja Dudę, wspólną deklarację ogłosili premier Mateusz Morawiecki i premier Izraela Benjamin Netanjahu (deklarację publikujemy na str. 12 – red.).

Po jej przeczytaniu można zadać pytanie obu premierom, czy aby o czymś nie zapomnieli? A gdzie się podziało 300 miliardów dolarów, o których cały czas mówiono i dla wyegzekwowania których Kongres USA uchwalił ustawę numer 447, która to zobowiązuje rząd USA do wymuszenia na Polsce wypłaty reparacji dla Żydów? Już ponad tydzień minął od czasu nowelizacji ustawy o IPN i o tych olbrzymich pieniądzach żaden z przedstawicieli rządu polskiego się nie wypowiada.

Ksiądz Bronisław Bozowski jest autorem takiego powiedzenia, które stało się bardzo popularne, że „Nie ma przypadków, są tylko znaki”. A jakie są to znaki? Ja bym powiedział, że niecałe dwa miesiące temu rząd polski z radością przyznał największemu na świecie bankowi inwestycyjnemu JPMorgan na szybkie zainstalowanie się w Polsce 20 mln zł. Bank JPMorgan zajmuje się zarządzaniem pieniędzmi. Również od marca bieżącego roku spada wartość złotówki wobec głównych walut światowych, takich jak euro, dolar amerykański, frank szwajcarski. Jeśli miałoby być tak, że usytuowanie się banku JPMorgan w Polsce spowodowałoby zwiększony napływ inwestycji do Polski, czyli walut innych krajów, to w efekcie napływu tego zagranicznego kapitału złotówka winna drożeć, a nie tanieć. Wobec tego można przypuszczać, że ulokowanie się banku JPMorgan w Polsce jest w innym celu. Ulokował się on w Polsce, żeby zarządzać pieniędzmi wypłaconymi przez rząd Polski w ramach reparacji wojennych dla Żydów, które z kolei oficjalnie nazywane są odszkodowaniami w ramach mienia bezspadkowego.

My nie wiemy, na jaką kwotę reparacji zgodziła się Polska teraz w ramach tej aktualnej tury wypłat, bo przecież już raz zapłaciła Żydom odszkodowanie w latach sześćdziesiątych. Dziesięć lat temu rząd PO i premier Donald Tusk zgodzili się, by nadawać Żydom w trybie przyspieszonym polskie obywatelstwa, by ci z kolei mogli w Polsce na drodze sądowej dochodzić swoich własności. Wcześniej Polska zwróciła Żydom mienie, które było własnością organizacji religijnych.
Mamy więc kolejną już, trzecią turę wypłat reparacji. Niewątpliwie są to reparacje bardzo duże.

Gdyby były małe, to nie pojawiłby się w Polsce bank inwestycyjny JPMorgan, nie spadłaby wartość złotówki, wreszcie zapewne polski rząd nie bałby się ujawnić uzgodnionej kwoty odszkodowań. Mamy więc do czynienia z kwotą znaczną, ukrytą za jakimś tajnym protokołem.

Czekam więc na interpelację poselską Partii Kukiz’15 lub ze strony grupy posłów niezależnych. Polacy mają prawo wiedzieć, ile tym razem zapłacą. Dlaczego? Dlatego że biorąc pod uwagę powtarzalność roszczeń żydowskich, można założyć, że następne na pewno powtórzą się w perspektywie 10, 20 lat, i tak dalej. Te byłe i te kolejne wypłaty powinny być potraktowane przez przeciętnego Polaka jako forma zastrzyku uodparniającego przed następnymi tego typu roszczeniami, aż do momentu kiedy następne roszczenia, kiedyś w przyszłości, ze strony Żydów nie będą robić żadnego już wrażenia.

Ale to nie wszystko. Ukrycie kwoty wypłat reparacji dla Żydów i wagi nacisków ze strony USA przed Polakami powoduje, że ci ostatni nie mają prawidłowej oceny co do skutków uczestniczenia Polski w II wojnie światowej po stronie koalicji antyhitlerowskiej.

Okazuje się bowiem, że fakt uczestnictwa Polski po stronie Aliantów, łączący się z poniesieniem olbrzymich strat w ludziach i w kapitale materialnym, nie ma znaczenia. To z kolei powinno wzbudzić pytanie o to, czy Polska powinna uczestniczyć w przyszłości w jakichkolwiek koalicjach i wojnach? Polska, wychodząc z założenia, że uczestnictwo w koalicji z USA da jej jakąś wzajemność i ochronę ze strony Stanów, nic nie otrzymała. Polska zapłaci za uczestnictwo w koalicji, w czasie konfliktu stając po stronie USA, i zapłaci również już po konflikcie, tak jakby była po przeciwnej stronie USA. Ustawienie się przez Stany wyraźnie po stronie mniejszości etnicznej dawnych obywateli Polski, stawia pod znakiem zapytania sens zawierania umów partnerskich z USA, ale nie tylko USA, bo i układów z każdym innym dużym krajem, który może się odwrócić i przyjąć stanowisko korzystne dla mniejszości etnicznej.

Innym aspektem reparacji wojennych dla Żydów jest kwestia mniejszości etnicznych. Otóż wymówką dla Niemiec hitlerowskich, w celu zajęcia Czech i później wojny z Polską, było uciskanie mniejszości niemieckiej mieszkającej w Polsce. Kiedy Roosevelt, Churchill i Stalin rozmawiali na kolejnych konferencjach pokojowych o granicach państw europejskich już po zakończeniu II wojny światowej, mieli na uwadze to, że przyczyną rozpoczęcia wojny światowej była wymówka dotycząca obrony mniejszości etnicznych, wobec tego zadecydowano o utworzeniu państw narodowych, w efekcie czego nastąpiło olbrzymie przemieszczenie ludności. Dzisiaj Niemcy, którzy najlepiej powinni wiedzieć, co było przyczyną drugiej wojny światowej, są największymi specjalistami od przyjmowania i rozmieszczania imigrantów w Europie. I znowu Niemcy najbardziej krzyczą w obronie mniejszości. Są ich obrońcami. Paradoks.

Żydzi, dzięki decyzji premiera Tuska, otrzymali prawo nabywania obywatelstwa polskiego tak zwaną przyspieszoną ścieżką. Historia się może powtórzyć i mniejszości mogą stać się wymówką do nowych konfliktów. Są tworzone nowe precedensy prawne i nowe fakty co do wypłat odszkodowań dla mniejszości etnicznych, pomimo tego że Żydzi byli obywatelami polskimi i powinni być traktowani na równi z pozostałymi etnicznymi Polakami, tubylcami. Aktualna wypłata odszkodowań dla Żydów ustanawia paradoks, że mniejszości etniczne zamieszkałe na terenie Polski czy jakiegokolwiek innego kraju europejskiego mają większe prawa niż etniczni mieszkańcy danego kraju, w tym wypadku Polacy. Wobec tego ważne jest, by Polacy byli poinformowani o wszelkiego rodzaju umowach ze stroną żydowską, ponieważ tego typu umowy mogą być wykorzystywane i przez inne mniejszości, i grupy imigrantów.

I znowu tutaj pojawia się pytanie o to, jakie prawa, jaką politykę należy ustanowić i prowadzić w świetle napływających nowych grup imigrantów? Czy wobec tego nie należałoby znaleźć odpowiedzi na pytanie, czy nie lepiej byłoby kosztem mniejszego wzrostu gospodarczego ograniczyć przyjmowanie imigrantów, żeby zabezpieczyć się przed ewentualnymi negatywnymi skutkami dla danego kraju, które mogą pojawić się w perspektywie kilkudziesięciu lat?

Skutki przyjmowania dużych grup imigrantów mogą zagrozić egzystencji danego kraju. Jeśli tajne porozumienia i ustalenia między rządem polskim a rządem izraelskim nie będą ujawnione, to indywidualni wyborcy nie będą mogli podejmować prawidłowych, świadomych decyzji w czasie wyborów, będą zgadywać, polityka krajowa będzie zgaduj-zgadulą.

My wiemy, że decyzja o reparacjach została podjęta w warunkach przymusu, ponieważ z drugiej strony Niemcy wymuszają na Polsce przyjęcie waluty euro. Polski wyborca nie wie więc, co może być dla Polski gorsze, czy przyjęcie waluty euro z konsekwencją kontroli Niemiec nad polskim systemem finansowym, czy też opłacanie się USA i Izraelowi za ochronę przed Niemcami i Rosją ze wszystkimi tego konsekwencjami, których część dyskutowana była powyżej. Przy tym nie wiemy, czy i tak Niemcom nie uda się wymusić na Polsce przyjęcia euro.

Uczciwa informacja o skali reparacji dla Żydów jest wyborcy polskiemu niezwykle potrzebna.

Janusz Niemczyk

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!