Zbliżają się Walentynki i kiedy myślę o tym dniu przypominają mi się zakochania, zauroczenia, z przed wypadku, a nawet i podstawówki. Był taki czas, kiedy to patrzyłem, na jedną z Nauczycielek z zachwytem… Podobało mi się też wiele dziewczyn z klasy i całej szkoły, to były takie inne i wspaniałe czasy.

W wakacje przyjeżdżała z Kozienic Karina, szalałem za nią, pisaliśmy listy, dla niej też napisałem swój pierwszy miłosny wiersz. Ale to nie ona skradła moje serce na zawsze, bo choć miałem wiele dziewczyn, to serca nie dało się oszukać, wciąż miałem tylko jedną przed oczami. Za każdym razem, kiedy przyjeżdżała na wieś była piękniejsza. Kiedy zobaczyłem ją niemal rok przed wypadkiem, swym widokiem i cudnym spojrzeniem wprawiła mnie w osłupienie. Byłem tak zachwycony, że z tego wszystkiego pomyliłem jej imię. Moje serce bije nawet teraz niemal tak jak wtedy, gdy o tym piszę.

Wiecie, co w tym wszystkim było najgorsze? To, że mając prawie 20 lat nigdy nie wyznałem jej tego, co czuję od dzieciństwa. Napisałem, że to było najgorsze, ale to, co zobaczyłem na jej palcu było o wiele gorsze i bolało strasznie, tyle, że sam sobie byłem winny. Była zaręczona, bo myślała, że jest dla mnie obojętna, miała dość czekania. Tyle, że ja sam wtedy nie wiedziałem, że jestem facetem jej życia.

Na widok pierścionka grunt osunął mi się spod stóp. W sercu wrzeszczałem, byłem jak rozbite szkło, w kawałkach. Chciałem jej zdjąć z palca to, co sprawiało mi taki ból, nawet miałem plan, aby zaprosić ją wieczorem na spacer i zrobić to wyznając przy tym, co czuję, że bardzo ją kocham od zawsze.

Mieliśmy dla siebie dwa wieczory. Przyszedłem po nią do domu cioci, gdzie była wraz z rodziną i z drżeniem serca zapytałem czy wyjdzie ze mną na spacer. Zgodziła się, wyglądała pięknie, jej twarz tak radosna i ten uśmiech…

Noc była idealna, czyste i gwieździste niebo, a księżyc jakby nie mógł oderwać od nas swojego spojrzenia. Miałem wrażenie, że ta noc zadbała o każdy szczegół, że czeka na nasz dotyk, słowo…, na happy end. Zaplanowałem wszystko, ale kiedy była przy mnie czułem paraliż w całym ciele i chociaż słowa wręcz krzyczały w moim sercu, to wydawało mi się, że to miejsce nie jest godne tego, aby mogło być świadkiem wyznania miłości. Mimo idealnej kreacji gwiazd, uznałem, że porwę ją nazajutrz do magicznego miejsca w lesie, tam, na wrzosowiska…

Gdyby wtedy na miejscu tej jedynej była inna, to nie miałbym kłopotu, aby zaszaleć i spędzić słodką noc. Przy niej jednak mój żołądek był zaciśnięty i co w moim przypadku było niepojęte to, to, że brakowało mi słów. Nie mogłem sobie z tym wszystkim poradzić, co się ze mną dzieje? Pytałem w myślach. Nogi z waty i kompletny chaos, pewny byłem tylko jednego, że kocham ją do szaleństwa, ale czy ona czuje to samo? Jest zaręczona, czemu więc wychodziła ze mną na spacery do późnej nocy? Biłem się z myślami, co robić? Byłem pewny, że zostanie na wsi przez kilka kolejnych dni, dlatego też pomyślałem, że zabiorę ją do tej magicznej leśnej krainy, gdzie zawsze gra muzyka, zaproszę do tańca, po czym wyznam, co czuje. Ten piękny sen trwał tylko do rana, w świetle dnia znikła magia, ucichła muzyka, a ukochana wraz z rodziną odjechałaby zbudzić się w objęciach innego.

Wielki ból przeszył moje serce, ze spuszczoną głową poszedłem do moich roślinek kwitnącej papryki, by wykrzyczeć się i wypłakać. To był mój pierwszy raz, kiedy płakałem, z powodu tak wielkiej miłości. Przez długi czas chodziłem jak „struty”, bez celu, a żeby wrócić do normalności wmówiłem sobie, że mnie nie kochała, tak było łatwiej. Nigdy wcześniej nie poznałem dziewczyny, przy, której nie byłbym w stanie panować nad tym, co działo się w sercu. Marzyłem, aby nasze usta skosztowały siebie, aby nasze dłonie, ciała połączyły się w jedno. Nie byle gdzie i byle, jak, bo była dla mnie jak bezcenny klejnot. Wystarczał mi jej głos, uśmiech, spojrzenie, pragnąłem chronić jej niewinność, delikatność, po prostu nie chciałem, aby świat w żaden sposób jej nie „skaleczył”. Wiedziałem, że to dziewczyna, z, którą chcę być, na dobre i złe, że to z nią zbuduję dom…

Niestety los bywa okrutny, straciłem ją. W każdej innej dziewczynie szukałem jakiegoś podobieństwa do niej. Czy to w gestach, czy spojrzeniu, w czymkolwiek, byle miała choćby cząstkę tamtej dziewczyny. To nie było w porządku wiem, ale to serce rządziło…

W przeddzień walentynek chciałbym, aby każdy, kto czuje w sercu, że to, ta miłość życia walczył o nią do końca. Nigdy się nie poddawajcie, by po latach nie zadręczały Was pytania, czy tamta jedyna sprawiłaby, że byłbym w pełni szczęśliwy. Prawdziwa miłość to nie kruche przywiązanie, a pewność, stabilność i to, że tęsknisz za ukochaną z taką samą siłą dziś jak i dwadzieścia…, trzydzieści lat później.

Mariusz Rokicki

Czytelnicy „Gońca”
Zapewne wielu z Was czytało zamieszczoną w „Gońcu” książkę autorstwa Mariusza Rokickiego pt. „Życie po skoku”. Po tym feralnym skoku do wody Mariusz do końca życia będzie już przykuty do łóżka. Jednym nierozważnym skokiem przekreślił całą swoją przyszłość. Jakby tego jeszcze było mało, cały czas ma problemy ze zdrowiem, infekcje itp. 
Są jednak wspaniali ludzie, którzy nie przywrócą mu tego, co utracił, ale wspomagając go finansowo, pomagają w zapewnieniu godziwej egzystencji. Mariusz opłaca swój pobyt w domu opieki prawie całą swoją skromną rentą. Aktualnie musi brać leki, które nie są refundowane przez NFZ. Stąd apel i prośba o wsparcie go choć symbolicznym dolarem na konto Credit Union. 
Konto fundacji charytatywnej Kongresu Polonii Kanadyjskiej # 24583 w kanadyjskiej Credit Union na hasło „Pomoc dla Mariusza”.

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!