Termin Plan Yinona odnosi się do artykułu opublikowanego w lutym 1982 r. w hebrajskim czasopiśmie Kivunim („Kierunki”) zatytułowanym „Strategia dla Izraela w latach 80.”.

Kivunim był kwartalnikiem poświęconym studiom nad judaizmem i syjonizmem, ukazywał się w latach 1978–1987 a wydawał go  dział Informacji Światowej Organizacji Syjonistycznej w Jerozolimie .

Artykuł został napisany przez Odeda Yinona, byłego doradcę Ariela Szarona , byłego wysokiego rangą urzędnika w izraelskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych i dziennikarza The Jerusalem Post .

Bywa on często cytowany jako wczesny przykład kreślenia projektów politycznych na Bliskim Wschodzie pod kątem logiki wprowadzania podziałów sekciarskich . Autor artykułu albo przewidział lub planował ważne wydarzenia polityczne na Bliskim Wschodzie od lat 80., w tym inwazję na Irak w 2003 r. i obalenie Saddama Husseina , syryjską wojnę domową i powstanie państwa islamskiego. Twierdzono, że artykuł Yinona został przyjęty przez członków Instytutu Strategii Syjonistycznych w amerykańskiej administracji, a następnie zaadoptowany do realizacji amerykańskich interesów na Bliskim Wschodzie, a także osiągnięcie żydowskiego marzenia o państwie od Egiptu po Eufrat , obejmującym większość Bliskiego Wschodu, jak to napisano w Biblii hebrajskiej

Yinon twierdzi, że jesteśmy świadkami nowej bezprecedensowej epoki w historii świata, co wymaga zarówno opracowania nowej perspektywy, jak i strategii operacyjnej w celu jej wdrożenia.

Racjonalistyczne i humanistyczne podstawy cywilizacji zachodniej legły w gruzach, Zachód rozpada się przed połączonym atakiem Związku Radzieckiego i Trzeciego Świata , czemu jak mu się wydawało, towarzyszy wzrost antysemityzmu , co oznacza, że Izrael stanie się ostatnią bezpieczną przystanią dla Żydów.

Muzułmański świat arabski wokół Izraela został arbitralnie ukształtowany i podzielony na 19 państw heterogenicznych etnicznie przez byłe imperialne mocarstwa, Francję i Wielką Brytanię i stał się obecnie „tymczasowym domkiem z kart złożonych przez obcokrajowców”.

Pogląd, że panarabizm był domkiem z kart skazanym na upadek był już wcześniej zaprezentowany przez Fouada Ajami. Kraje te złożone z wzajemnie wrogich mniejszości etnicznychi, które po rozpadzie - w interpretacji Ahmada - na feudalne plemienne lenna, nie będą już w stanie kwestionować Izraela.

Czynniki odśrodkowe spowodowałyby dynamikę rozdrobnienia, która - choć wysoce niebezpieczna - dałaby Izraelowi szanse, których nie wykorzystał w 1967 r.

Następnie Yinon analizuje słabości krajów arabskich, stwierdzając, że Izrael powinien dążyć do doprowadzenia do fragmentacji świata arabskiego w mozaikę grup etnicznych i wyznaniowych . „Każdy rodzaj konfrontacji między Arabami” - argumentował - będzieę korzystny dla Izraela w krótkim czasie.

Widział współczesne mu wydarzenia w Libanie jako zapowiedź przyszłych wydarzeń w całym świecie arabskim. Wstrząsy stworzyłyby precedens dla sterowania izraelskimi krótkoterminowymi i długoterminowymi strategiami. W szczególności stwierdził, że bezpośrednim celem polityki powinno być zlikwidowanie zdolności wojskowych państw arabskich na wschód od Izraela, podczas gdy głównym celem długoterminowym powinno być ukształtowanie obszarów zdefiniowanych w kategoriach tożsamości etno-nacjonalnej i religijnej .

Plan dla Bliskiego Wschodu

Egipt

Yinon sądził, że porozumienia Camp David z 1978 r. są błędne. Jednym z celów Izraela na lata 80. było, jak twierdził Yinon, rozczłonkowanie Egiptu, kraju, który opisywał jako „trupa”, w celu przywrócenia status quo ante , kiedy Izrael kontrolował Półwysep Synaj . Yinon liczył na powstanie chrześcijańskiego państwa koptyjskiego na północnych granicach Egiptu i czekał na szybką ponowną inwazję Izraela na Synaj sprowokowaną przez zerwanie przez Egipt warunków pokoju, zawartego przy pośrednictwie Amerykanów, do czego pod rządami Hosniego Mubaraka, nie doszło.

Jordania i Zachodni Brzeg

W swoim opisie rosyjskiej polityki zagranicznej Jewgienij Primakow kontekstualizuje pracę Yinona pod kątem  tego, co były ambasador Stanów Zjednoczonych przy ONZ , George Ball , oświadczył  w zeznaniach przed Komisją Spraw Zagranicznych Senatu USA . Ball, omawiając drugą izraelską inwazję na Liban w czerwcu, nawiązał do rozmów z Arielem Sharonem , w których podobno Sharon stwierdził, że jego długofalowa strategia polega na „wyciskaniu Palestyńczyków z Zachodniego Brzegu, tak by zostało ich tylko tyle ile wystarcza do pracy”.

Artykuł Yinona sugerował, że polityka izraelska, zarówno podczas wojny, jak i pokoju, powinna zmierzać do jednego celu: „likwidacji Jordanii” pod rządami Królestwa Haszymidzkiego czemu towarzyszyć ma zwiększona migracja palestyńska z Zachodniego Brzegu Jordanu na wschód.

Rozwiązanie Jordanu, myślał Yinon, doprowadziłoby do zakończenia problemu istnienia gęstych skupisk Palestyńczyków na terytoriach palestyńskich, które Izrael podbił w wojnie sześciodniowej w 1967 r., pozwalając przenieść ich na terytorium byłego królestwa.

Liban

Artykuł Yinona ożywił starą libańską teorię spiskową z 1943 r., zgodnie z którą kraj miał być skantonizowany wzdłuż etno-narodowych linii podziału. W latach 70. XX wieku pomysł ten wyszedł na jaw po wybuchu wojny domowej w Libanie w 1975 r. , kiedy wiązano go z postacią Henry'ego Kissingera, którego dyplomację na Bliskim Wschodzie uważano za bardzo szkodliwą dla interesów Libanu. Krążyły wówczas plotki, że planowany jest podział Libanu na dwa państwa.

Irak

Yinon uważał Irak, z jego bogactwem naftowym, za największe zagrożenie dla Izraela. Uważał, że wojna Iranu z Irakiem podzieli Irak, którego rozbicie powinno być strategicznym celem Izraela, i prognozował powstanie trzech centrów etnicznych, szyickiego rządzonego z Basry , sunnitów z Bagdadu i Kurdów ze stolicą w Mosulu, podzielonych zgodnie z podziałami administracyjnymi byłego Imperium Osmańskiego .

Reakcje

Angielskie tłumaczenie tekstu za sprawą Israela Shahak wkrótce pojawiło się w Journal of Palestine Studies .

Shahak w przedmowie do swojego tłumaczenia zinterpretował plan zarówno jako fantazję, jak i wierne odzwierciedlenie strategii opracowanej przez Ariela Sharona i Rafaela Eitana , a także wskazał na podobieństwa do obu idei geopolitycznych, które rozkwitały w Niemczech od 1890 do 1933 roku, później przyjęte przez Hitlera i zastosowane do Europy Wschodniej , jak również nowoczesnej amerykańskiej myśli neokonserwatywnej.

Według Williama Haddada publikacja tego artykułu wywołała sensację. Haddad zauważa, że amerykański komentator, Joseph Kraft , miesiąc później, powtórzył idee Yinona w artykule, który przewiduje, że Syria imploduje na fragmenty wyznaniowe złożone z Alawitów , Druzów i społeczności sunnickich, a takie wydarzenia powinno wywołać oddźwięk w całym świecie arabskim, powodując jego rekonfigurację w sieć etnicznych mikropaństw gwarantując nastanie ery pokoju. (...)

Linda S. Heard , pisząca dla CounterPunch w 2006 r., dokonała przeglądu polityki bliskowschodniej pod rządami George'a W. Busha, takich jak wojna z terroryzmem i wydarzenia na Bliskim Wschodzie od wojny Iran-Irak do inwazji na Irak w 2003 r. I doszła do wniosku: Jest jedna jest rzecz, którą wiemy; „Plan syjonistyczny dla Bliskiego Wschodu” Yinona z 1982 roku w dużej mierze nabiera kształtów. Czy to czysty zbieg okoliczności? Czy Yinon był utalentowanym wróbitą? Być może! Być może jednak jesteśmy na Zachodzie świadkami konsekwentnego wdrażania planu, o którym nie mamy pojęcia, a który bez wątpienia nie leży w naszym interesie.

Kanadyjski ekonomista Michel Chossudovsky na swojej stronie Global Research powtórzył tłumaczenie Shahaka w kwietniu 2013 r., Argumentując, że rzuciło to światło na koncepcję Wielkiego Izraela w polityce koalicji rządowej Likud kierowanej przez Binjamina Netanjahu i kręgi izraelskiej armii i wywiadu.

W 2017 r. Ted Becker, były profesor prawa na Uniwersytecie Nowojorskim, Walter Meyer i Brian Polkinghorn, wybitny profesor analizy konfliktów i rozstrzygania sporów na Uniwersytecie w Salisbury , twierdzili, że plan Yinona został przyjęty i udoskonalony w dokumencie politycznym z 1996 r. Zatytułowanym "A Clean Break: Nowa strategia zabezpieczenia obszaru", napisanym przez grupę badawczą w izraelskim Instytucie Zaawansowanych Studiów Strategicznych i Politycznych w Waszyngtonie pod przewodnictwem Richarda Perle a, który kilka lat później stał się jedną z kluczowych postaci w formułowaniu strategii wojny w Iraku przyjętej przez administrację George W. Bush. Zarówno Becker, jak i Polkinhorn przyznają, że zdeklarowani wrogowie Izraela na Bliskim Gazy odczytują całą sekwencję zdarzeń - inwazję na Liban, bombardowanie Iraku , wojnę w Syrii i próby powstrzymania potencjału nuklearnego Iranu - w świetle Planu Yinona i uznają za dowód, że Izrael jest zaangażowany w nowoczesną wersję Wielkiej Gry, przy poparciu chrześcijańskiego fundamentalizmu i  syjonistycznych prądów w amerykańskim neokonserwatyzmie.  Potwierdzają również, że partia Likud wydaje się realizować te plany.