Jeśli historia rzeczywiście się powtarza, to nieomylny to znak, że nasz nieszczęśliwy kraj już wkrótce zacznie ześlizgiwać się po równi pochyłej ku swemu przeznaczeniu z szybkością światła. Tak właśnie było pod koniec lat 70., kiedy w miarę pogłębiania się gospodarczej zapaści, w telewizji narastał entuzjazm w ramach tzw. propagandy sukcesu. No a teraz - co zresztą urasta do rangi symbolu - nawet katastrofa przedstawiana jest jako sukces. Chodzi oczywiście o lądowanie w dzień Wszystkich Świętych na Okęciu w Warszawie samolotu LOT lecącego z Newark w USA.

Szybkim krokiem idą kolejne wybory prezydenckie w USA i kolejny raz będziemy mieli okazję obserwować kakofonię obietnic oraz teatr bufonady. 

Wybory coraz mniej zmieniają, coraz mniej od nich zależy; demokracja jest coraz bardziej bezzębna, służy jedynie dostarczaniu złudzenia "współdecydowania", podczas gdy większość ważnych spraw i tak rozstrzygana jest inaczej.

Jest to widoczne szczególnie teraz, w trakcie tej kadencji - pierwszego Mulata na stołku prezydenta USA - kadencji, która miała przecież być przełomowa; której głównym hasłem była "zmiana". Okazało się jednak bardzo szybko, że owa "zmiana" oznacza po prostu więcej tego samego, a obietnice składane wyborcom to kolorowe obiecanki-cacanki, czasami nielogiczne lub wprost sprzeczne.